καρδιά..

Αλοίμονο κύριε, δε μπορώ! φωνάζει η καημένη και χτυπιέται λιγο περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο να ελευθερωθεί απο την αρπαγή. Αλοίμονο κύριε, μη μου το κάνεις αυτό, μη με ρίχνεις σε αυτό το βαθύ σκοτάδι, αφήνοντάς με μόνη με τη σκέψη μιας ακόμα χαράς που δεν έζησα. Μα αυτός, σκληρός παραμένοντας και αμίλητος τη σπρώχνει στη φυλακή μιας ιδέας σκοτεινής και υγρής, δεμένη με τα χρωματιστά σκοινιά των ονείρων της.


Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος