Τα πλοία των ερώτων

Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν,
κάτι σκιές σε προσκαλούν στις έρημες μαρίνες,
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν που πεθαίνουν
και τριγυρνούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες.

Πάνω στον πάγκο ενός Cafe τα βρόχινά τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα
κι εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια
«η δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα».

Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε,
παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα,
μα κάποιος γέρος ναυτικός μάς είχε πει, θυμάμαι,
πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα.

Τρικάταρτο η αγάπη μας και ο καιρός αρμύρα,
μια Κυριακή σ' αντίκρισα και μου 'κλεψες το φως μου,
ό,τι με πνίγει ν΄αγαπώ είν' η δική μου μοίρα,
καλά ταξίδια, μάτια μου, στις θάλασσες του κόσμου!




Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Από το δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).