Χο χό χό κι ένα μπουκάλι ρούμι....

θέλω να πω τόσα πολλά κι είν' φουσκωμένη η σκέψη μου τις τελευταίες μέρες από σκέψεις πληχτικές και μόνες.
Μα είναι απ' αυτές τις δυνατές που ανάβουνε το πνέμα και το πηγαίνουν πιο μπροστά ακόμη και το σπρώχνουν μεσοπέλαγα, ή να παλέψει να σωθεί ή να πνιγεί εκεί πέρα.
Κάμε τα χέρια σου κουπιά, το νου πανί και τη ματιά αγέρα, στόχευσε πέρα στον καταρράκτη του τέρματος του κόσμου και πάνε, πάνε πέρα, μέχρι το τέλος που δεν υπάρχει.
Είμαστε δεν είμαστε όλοι εμείς μια καραβιά από πειρατές, κοκκινογένηδες κι αλήτες, κουρσάροι των βάλτωμένων τους καθημερινών κάστρων. Περιθωριοποιημένοι και περήφανοι, ταξιδιώτες της αγάπης μα και την απόρριψης, στις δυσκολίες όλες μέσα θαρρετά να μπούμε και αυτούς, τους κυνηγούς των επικυρηγμένων, γελώντας δυνατά, θα τους αφήσουμε στα νησιά τους τα ξερά δυστυχισμένους.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Εικόνα: τη βρήκα στο διαδίκτυο