Μια πελώρια τάξη που προσπαθεί να επιβληθεί σε κάθε τομέα της καθημερινότητας, από την πρωινή τουαλέτα μέχρι τη συμπεριφορά στη δουλειά.
Με σταματάνε οι αστυνομικοί στο δρόμο του νησιού που έχει μετρημένες τρεις ευθείες για να πας με ταχύτητα άνω των 50 χιλιομέτρων την ώρα και με γράφουν για υπερβολική ταχύτητα επειδή πήγαινα με 92 χιλιόμετρα, δύο χιλιόμετρα δηλαδή πάνω από το όριο. Μα τις ταμπέλες που είναι ξεχασμένες από όταν κατασκευαζόταν ο δρόμος δεν τις έχουν αφαιρέσει και υπάρχει ακόμα το 60, 30, 60. Αυτό δε μας πειράζει. Ούτε ότι ο δρόμος είναι κατασκευασμένος με προδιαγραφές οικιακές, του εκάστοτε εργολάβου, που κλέβει της Παναγιάς και του Χριστού τα μάτια από τα υλικά.
Και είναι οι ίδιοι αστυνομικοί που διπλοσταθμεύουν, οι ίδιοι που σε προσπερνάνε σε διπλή γραμμη πάνω στη στροφή και οι ίδιοι που οδηγούν δίχως κράνος τη μηχανάρα τους. Νομοταγείς είμαστε όλοι, όπου μας βλέπουν αδερφέμου.
Άσε δικέ μου, τα έχω δει.
Βλέπω τους φίλους και συγγενείς, τους εξ Αθηνών και εκ Θεσσαλονίκης προερχόμενους για τις δύο εβδομάδες διακοπών τους που έρχονται και καταδυναστεύουν τη ζωή των εδώ κατοίκων, είτε με την απίστευτη (δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ στην άσφαλτο) οδήγησή τους, γιατί είτε πηγαίνουν με 40 να δουν τις ομορφιές του τόπου τους, (ναι ρε φίλε αλλά εγώ ζω εδώ 12 μήνες σερί και πρέπει να πάω και στη δουλειά μου κάποια στιγμή), είτε πετάγονται ωσάν λαγοί "τσούούούπ" στη στροφή και περνάνε τρία φορτηγά και δυό νταλίκες "γιατί εμείς είμαστε συνηθισμένοι στην πόλη απο αυτά". Και το βράδυ φίλε μου, χα, το βράδυ επιμένουν να μην έχουν μουσική τα μαγαζιά γιατί θέλουν να ησυχάσουν, να μην μιλάνε οι νεαροί τουρίστες, να κλείνουν τα νυχτερινά κέντρα γιατί είναι σε διακοπές. Στο δικό τους άσραμ, με βαθύ διαλογισμό. Δε λέω διακοπές θέλετε, μα μή ζητάτε και τουρισμό μαζί, που το κάνατε νεκροταφείο το νησί. Αυτό το διττό πρόσωπο της τάξης τους, Θέ μου, το'χω βαρεθεί.
Άσε δικέ μου, τα έχω δει.
Και τη φριχτή υποτέλεια των κατοίκων αυτής της χώρας, σε ένα τρελό πανηγυρικό, που ξεσηκώνει το μεσημέρι η τηλεόραση, το τηλεκαρναβάλι αυτό, με την πομπή του κάθε άσχετου και του κάθε φτηνιάρη ξεπεσμένου, μοντέλου και ηθικού δημιουργού, που γίνονται δημόσια πρόσωπα και διάσημοι. Ποιός τους κάνει διάσημους στο κάτω κάτω της γραφής? Εσείς οι ίδοι που ασχολείστε με αυτούς και μετά γκρινιάζετε που παίρνουν τόσα χρήματα για ένα βράδυ και για ένα απόγευμα. Αν γκαστρωθηκε η δείνα με τον τάδε ή αν είναι τελικά αδερφή ο ηθοποιίσκος που ήτανε μοντέλο αλλά θα γίνει τραγουδιστής γιατί νομίζει ότι είνια φωνάρα. Και αυτούς τους ίδιους εκτελεστές γιατί εκτελεστές είναι και όχι καλλιτέχνες οι περισσότεροι, θα τους ακούτε στο ραδιόφωνο ή στις εκπομπές να σας δίνουν συμβουλές για τη ζωή και για τη διασκέδαση, το ντύσιμο και το πως θα ξαπλώνετε στο κρεββάτι.
Άσε δικέ μου, τα έχω δει.
Και δε θέλω να μου χαλάει το μπάνιο μου καλοκαιριάτικο, στην παρθένα παραλία που με κόπο βρήκα, η φωνή της κάθε κραγμένης και ξεσκισμένης να μου λέει για το πόσο υποφέρει από το συναισθηματικό της βιασμό σε αυτή την παράξενη χώρα των θαυμάτων όπου ζει.
Θα χαλαρώσω με το φίλο μου από το Θιβέτ που δεν ξέρει από αυτά.
Άσε δικέ μου, αυτός δεν τα έχει δει, και είναι χαρούμενος έτσι.
Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: τη βρήκα στο διαδίκτυο
1 comment:
Κλέβω λίγο από τον αιμοβόρο χρόνο της φάμπρικας, που δεν σταματά ποτέ να εκμεταλλεύεται το ανθρώπινο φιλότιμο και την ανθρώπινη ψυχή, για να γράψω δυο λόγια... δύο λέξεις για όλα εκείνα που σιγοψήνουν το νου μου... Με το μεγάλο μάτι του εχθρού να παρακολουθεί, στριμώχνω την σκέψη μου με βίαιο τρόπο... Ζούμε πλέον την απόλυτη καταστροφή.. ΌΧΙ δεν καταστροφολογώ, απλά αηδιάζω με το θέαμα που αντικρύζω στην Ελλάδα του 2008, την χώρα του απέραντου σκουπιδότοπου, την χώρα του βύσματος, την χώρα που κάθε προσπάθεια με στόχο μια καλύτερη προοπτική βρίσκει αντιμέτωπους όλους εκείνους τους ΚΑΡΕΚΛΑΔΕΣ με παρωπίδες και στενομυαλίτιδα... Ανησυχώ για τον κόσμο που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια... Ανησυχώ για τον κόσμο που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας, μακριά από κάθε υγιές πρότυπο, μακριά από τον αθλητισμό, μακριά από κάθε τέχνη και εναγή απασχόληση. Ανησυχώ γιατί πλέον οι ονειροπόλοι είναι λίγοι... Οι πιστοί ακόμα λιγότεροι... Τα πάντα εξαγοράζονται και πουλούνται φτηνά... Η εξουσία λαμβάνοντας το χαμερπές προσωπείο της είναι εκεί για να ασκήσει την επιβλητική της παρουσία σε κάθε στιγμή... Νιώθω ότι ζω σε μια χώρα που η δικαιοσύνη είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι. Νιώθω ότι ζω σε μια χώρα που έδωσε το φως στον κόσμο και το μόνο που δίνει σήμερα είναι ένα απέραντο σκοτάδι... Για να έλθω στο θέμα μου... η ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη είναι ένα κατόρθωμα του ανθρώπου απέναντι στο Θείο. Το αποτέλεσμα; Μα φυσικά ο αφορισμός... Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για ένα τέτοιο μεγάλο έργο... Απλά μόνο και μόνο η ιδέα ενός θεού αγωνιστή που συμπαραστέκεται στον αιώνιο αγώνα των πάντων με ενθουσιάζει... Η ιδέα των γενιών που εκφράζονται με τις κραυγές τους μέσα από κάθε γενιά, τα χώματα που παίρνουν μορφή, σηκώνονται από τα χώματα και ξαναπέφτουν στην άβυσσο, όλα αυτά μόνο δέος μπορούν να προκαλούν στην ανθρώπινη ψυχή... Ο Καζαντζάκης απ' όσο γνωρίζω έγραψε αυτό το σύγγραμμα σε ηλικία αντίστοιχη με την δική μας, ζώντας παρόμοιες καταστάσεις εξευτελισμού των αξιών και των ιδεών. Φίλε μου οι αποφάσεις έχουν παρθεί και οι κύβοι έχουν ριφθεί από καιρό, ίσως από την στιγμή που γεννηθήκαμε... Ίσως από την στιγμή που μεγαλώναμε παίρνοντας από τους γονείς μας μια αναγωγή αντάξια των παλιών καιρών, όχι με την αναχρονική έννοια αλλά με μια έννοια αξιών και ιδεών που αντέχουν στον χρόνο. Στόχος μας είναι να επιβιώσουμε φέροντας πάνω μας όλα εκείνα τα όνειρα που κάναμε ως παιδιά και να πραγματοποιήσουμε στο μέγιστο βαθμό. Το ταξίδι είναι όμοιο του Οδυσσέα. Πειρασμοί πολλοί, ατυχίες ακόμα περισσότερες και μια Ιθάκη που σιγοσβήνει χρόνο με το χρόνο... Συγγνώμη για την απότομη εναλλαγή των σκέψεων... Ένα πράγμα ξέρω... Οι πραγματικοί αγωνιστές δεν είναι τα καλομαθημένα παιδιά του εξωτερικού και της ξενιτιάς που ζουν με όνειρα, ψευδαισθήσεις και οράματα... Οι πραγματικοί ακρίτες είναι εκείνοι που ζώντας ακριτικά, ξεχασμένοι από τον Θεό και από τις κυβερνήσεις και τα κράτη, προσπαθούν να χτίσουν τα κάστρα πάνω στην άμμο... Οι πρόγονοί μας μας έδειξαν πως να κάνουμε την άμμο, έδαφος στερεό και γόνιμο... Αυτό είναι και το μόνο που μας κρατάει ζωντανούς και μου θρέφει τις ρίζες μας μέσα στο χώμα... Κλείνω αυτό το βιαστικό κείμενο με μία ευχή... Μια ευχή για μια γενικότερη αφύπνισης της γενιάς μου και των επόμενων γενεών που νοτισμένοι με πλήθος από βιντεοκονσόλες και κινητά τηλέφωνα, έχουν χάσει κάθε ίχνος νοημοσύνης και αισθητικής... Τέλος πάντων... η συνέχεια σε λίγο καιρό...
Post a Comment