Τους βλέπω τους καταπιέζονται και να αγωνιούν να χωρέσουν μέσα στα μικροσκοπικά κελιά τους, άνα φυλλάδιο οδηγιών η ζωή τους όλη, γεμάτη κώδικες, γεμάτη εντολές. Κυρήγματα από οργανωμένη θρησκεία για το πως θα λατρέψεις, πού θα λατρέψεις, πότε θα λατρέψεις. Από μια οργανωμένη, παγερή ορθολογιστική σκέψη, από κρύα, στείρα πολιτική ζωή και ακόμα περισσότερο από μια οργανωμένη κοινωνική ζωή.
Τι φρίκη, μα το Βούδα!
Να, κοίτα! Υπάρχουν σταθερές και νόρμες τις οποίες ευλαβικά να ακολουθείς, πιστέ εσύ ενός απρόσωπου συστήματος που γιγαντώνει το κενό σου μέσα σου, αφού σου τρώει το ίδιο τα σωθικά. Και ναι, είναι κρίμα πράγματι που δεν είμαστε όλοι Προμηθείς να γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες σαν δύει ο ήλιος. Σε ένα στημένο παιχνίδι, όπου τα όρνεα είναι όλοι αυτοί και όλοι μας μαζί, γιατί όλοι παίρνουμε μια μασκούλα όταν γενιόμαστε και καθώς μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να τη χρησιμοποιούμε. Να σε καταπιέζουν απο παντού κολοσσιαία κοινωνικά πρότυπα μαρμαρωμένα και εσύ (και εγω, και εγώ) να χαμογελάμε και να λέμε ευχαριστώ που μαφήνετε και αναπνέω, ευχαριστώ που μου επιτρέπεις εσύ άγνωστε τύπε που είσαι κάπου,αόριστα ηγηθείς του κόσμου να κάνω όνειρα.
Τί φρίκη, μα το Βούδα!
Να μη μιλάνε πλέον για τίποτα ουσιαστικά στις παρέες, παρά σαπουνόφουσκες οι αναζητήσεις όλων, σε έναν αγώνα όπου τρέχουμε 12 ώρες τη μέρα να στίψουμε εαυτούς και αλλήλους, και το βράδυ πέφτουμε ο καθείς στην πλευρά του να κοιμηθεί αγκαλιά με τους φόβους και τις επιθυμίες και την οργή από όλα αυτά. Ανθρωπάκια και ανθρωπάρια χαρίζουν μέτρα και σταθμά, τα επιβάλλουν κιόλας μέσα από τη χωριατιά και την αθλιότητα του μικρού τους σκοτενού πρίσματος. Γελοιότητες η ανθρωπιά τους, μηδενική η ηθική τους, ένα κενό τεράστιο η όρεξη τούς. Ν'ανασάνω θέλω ρε, μακρυά από τη βλακεία.
Τί φρίκη μα το Βούδα!
Ευτυχώς που πάντα υπάρχουν άνθρωποι.........
Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Εικόνα: τη βρήκα στο διαδίκτυο
No comments:
Post a Comment