Επιπλέουμε στην καθημερινότητα μας!

Rainy days dominate the present yet the hope of the sun is what helps us cope with the gray.

Περνάνε οι μέρες γρήγορα, μέσα από λάθη και ανακρίβειες, όπου χάνεται το σφιχτό κράτημα του παρόντος και επιπλέουμε στη συνήθεια και τη ροή της καθημερινότητας. Στερείται νοήματος η κίνηση μέσα σε πρέπει επιβαλλόμενα, όπου η ταυτότητα της δημιουργίας θολώνει και μοιάζει να στριμώχνεται σε λίγα λεπτά καθαρής σκέψης. Πως πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς αυτό το κτήνος που τρώει ψυχές και ηρεμία μαζί και γιγαντώνεται μέσα από τη γκριζωπή μας απάθεια; Ποιά είναι η μέθοδος που θα μας επιτρέψει να έχουμε καθαρό νου και να είμαστε ευτυχισμένοι σε ένα παρόν που βάλλεται τακτικά από ξέφρενα χτυπήματα εικόνων και πρέπει, τόσο ώστε κατακερματίζεται ο ελεύθερος χρόνος και ο χρόνος που οφείλουμε να αφιερώσουμε στο είναι μας; αν δεν γίνει το παρόν μια διαρκή άσκηση, μια μάχη για αυτό το σκοπό, της καθαρής σκέψης, της δημιουργικής ψυχής, θα έχουμε απλά μπαλώματα που μας επιτρέπει ο χρόνος να ράβουμε στο κιλίμι του εικοσιτετραώρου μας.