Το λουρί μου είναι τοσο μακρύ όσο τ'αφήναν να'ναι
ένιωθα ελεύθερος μέχρι εκεί που μου επιτρέπαν να τρέχω κι όταν τέντωνε το λουρί και με επνιγε η θηλιά, γυρνούσα πίσω δαγκωμένος στα σωθικά...
πιο μικρός δε χρειαζόταν να πουνε τιποτα, κρυβόμουν μόνος μου κ έκλαιγα μόνος...
τώρα που μεγαλωσα λιγο, είναι που με χτυπάνε με το μακρύ ραβδί πάνω στη ράχη,
τουλάχιστον κλαίω μόνος ακόμα, όταν σκέφτομαι ότι το λουρί μου,
είναι τοσο μακρύ όσο τ'αφήνουν να'ναι
2 comments:
....I am what i try to deny....
"8"
Τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες
Ξυπνάς σε ένα χώρο όπου οι σκέψεις σου δε χωράνε πιά, ούτε κάν οι ανάσες σου.
Φτύνοντας το αίμα σου,
Ακουμπάς τους κρύους τοίχους
-Ξέρεις άλλωστε κάθε τους εκατοστό-
Αλλάζοντας το δέρμα σου,
Βλέπεις τον ήλιο από μία οπή που ο καθένας πιά δεν προσέχει
Μιρικάζοντας τα δόντια σου,
Αναπαράγεις εικόνες μιάς οθόνης στο τεράστιο μυαλό σου.
Χρησιμοποιώντας πολλές μετοχές
Λύνεις και δένεις τη γλώσσα σου με χίλιους χρωματιστούς τρόπους
Όμως το χρώμα αδερφέ μου
Η ελευθερία εαυτέ μου
Η ζωή θάνατέ μου
Η εικόνα φωτογράφε μου
Η έμπνευση ποιητή μου
Βρίσκεται πίσω από την πόρτα
Μετά τον τοίχο
Και ο περιορισμός δεν είναι άλλο παρά,
Ο χειρότερος που θα έχεις ποτέ...φόβος...!
"...8..."
Post a Comment