- Φτιάχνεις μια καρέκλα. Τη σχεδιάζεις γιατί σου την παρήγγειλε ο κύριος Παπαδόπουλος για το σαλόνι του. Και εσύ σαν καλός εργαζόμενος τη σχεδιάζεις σύμφωνα με προκαθορισμένες σταθερές, όπως το πλάτος του πισινού του κυρίου Παπαδόπουλου και το πάχος του πορτοφολιού του. Και γίνεται έτσι η καρέκλα σου ένα μουσειακό έκθεμα στο σαλόνι του κυρίου. Αυτό είναι ιδιωτικής χρήσης αρχιτεκτονική.
- Ή πάλι, φτιάχνεις μια καρέκλα για ένα δήμο και την βιδώνει σε ένα πάρκο. Χρόνια περνάνε και γριούλες κάθονται δεξιά και αριστερά να ξεκουραστούν, άλλος δένει τα κορδόνια του και περιστέρια την κουτσουλάνε. Σκυλιά κατουράνε τα πόδια της και ερωτευμένοι την χαράσσουν. Αλλά είναι η ίδια η καρέκλα που έφτιαξες εσύ πριν 10 χρόνια π.χ. και βρέχεται, σκονίζεται, λερώνεται, σπάνια χρησιμοποιείται για αυτό που φτιάχτηκε και σε μια κρίση πανικού και απελπισίας, κάποιος της έσπασε και το ένα πόδι. Αυτό είναι δημόσια αρχιτεκτονική.
- Αλλά κάποια στιγμή, κάποιος την βλέπει και βλέπει πίσω από αυτή, την μαγική στιγμή της σύλληψης της ιδέας ή το μεγαλείο του σχεδιασμού της. Και την παίρνει, την καθαρίζει και την εναποθέτει πάνω σε ένα βωμό, με γυαλί και σκοινιά γύρω της. Και άνθρωποι λένε, “ω τι ωραία που είναι… “
αυτή είναι μουσειακή αρχιτεκτονική.
No comments:
Post a Comment