Θυμίζουν οι μέρες ομιχλώδη βουνά μιας κάποιας μακρινής ασιατικής επαρχίας, αυτά που ακίνητα βλέπουν το χρόνο να περνά χωρίςνα αλλάζει η όψη τους, χωρίς φθορά θαρρείς χωρίς έννοιες. Και γω μέσα στο πανικόβλητο χάος όπου πλέω, παλεύω να βάλω τάξη σε σκέψεις και συναισθήματα, να θέσω προτεραιότητες και να ιεραρχήσω τις ανάγκες.
Δε γίνεται,
αν κανείς δεν έχει το χάος μέσα του, δε μπορεί να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει έγραφε ο Νίτσε στο Ζαρατούστρα του.
και πόσο δίκιο είχε...
Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος
No comments:
Post a Comment