Κάποτε υπήρχε ένα μοναστήρι που ήταν πολύ αυστηρό. Ακολουθώντας όρκο σιωπής, κανένας δεν επιτρεπόταν να μιλήσει.
Αλλά υπήρχε μια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Κάθε δέκα χρόνια οι μονάχοι μπορούσαν να πουν δυο λέξεις. Αφού πέρασε τα δέκα πρώτα χρόνια στο μοναστήρι, ένας μοναχός πήγε στον ηγούμενο.
«Πέρασαν δέκα χρόνια» του είπε ο ηγούμενος. «Ποιες είναι οι δυο λέξεις που θα ήθελες να πεις;»
«Κρεββάτι- σκληρό» του είπε.
«Κατάλαβα» του είπε ο ηγούμενος.
Δέκα χρόνια αργότερα ξαναγύρισε στο γραφείο του ηγούμενου.
«Πέρασαν αλλά δέκα χρόνια, ποιες είναι οι δυο λέξεις που θα ήθελες να πεις;»
«Φαγητό-χαλιά» είπε ο μοναχός
«Κατάλαβα»
Πέρασαν ακόμα δέκα χρόνια και ο μονάχος συνάντησε ξανά τον ηγούμενο που τον ρώτησε:
«Ποιες είναι οι δυο λέξεις σου μετά από αυτά τα δέκα χρόνια;»
«Εγώ παραιτούμαι» είπε ο μοναχός.
«Λοιπόν, καταλαβαίνω γιατί» είπε ο ηγούμενος «το μόνο που κανείς είναι να παραπονιέσαι!»
No comments:
Post a Comment