τα υποκοριστικά της ζωούλας τους

Είναι φρικτό να ζει κανείς μια μέρα που είναι καρμπόν της προηγούμενης. Ένα ακριβές αντίγραφο, μια συνήθεια και μια ευθεία γραμμή.
Μα, χειρότερο είναι να αρχίζει τα υποκοριστικά ένα πλήθος νέων και να κάνει τις τρίχες της κοιλιάς μου να σηκώνονται όρθιες!

Θα πάρω τη θεσούλα αυτή και θα έχω ένα μισθό που θα πληρώνει το ενοίκιο στο σπιτάκι που θα βρω και μετά και θα πάρω και μια τηλεορασίτσα σούπερ!
Θα έχω τη σχεσούλα μου να περνάω καλά και θα έχω και το αυτοκινητάκι μου να πηγαίνω καμία εκδρομούλα.
Μπλιαξ!!!

Βάζουν a priori τον εαυτό τους πέντε θέσεις πιο κάτω. Και δε λέω, συμφωνώ, δεν είναι όλοι για μεγάλα πράγματα. Ούτε χρειάζεται να καβαλήσουν το καλάμι γιατί υπερεκτίμησαν εαυτούς οι πάντες. Αλλά ρε δικέ μου, τι να πω! Όνειρα δεν έχεις πέρα από τα "-ούλα" και τα "-άκια"?
Είσαι πραγματικά τόσο χαρούμενος με αυτά?
Όχι τα λίγα, γιατί λίγα χρειαζόμαστε για να' μαστε ευτυχισμένοι.
Αλλά να χώνεσαι σε μια τρυπούλα να ζεις τη ζωούλα σου ήήήήήσυχα και ήήήήήρεμα, δίχως κανένα προβληματισμό? Κανένα στόχο? Αηδία ρε φίλε. Μου θυμίζουν χοντρούς θείους, παραιτημένους από τη ζωή. Μια παραίτηση και μία απάθεια, έτσι, σε κοιτάνε με το βλέμμα της αγελάδας και άλλων μεγάλων και όχι πολύ ευαίσθητων θηλαστικών.

Μην κάθεστε στο καναπεδάκι σας, μην βλέπετε τη βραδινή εκπομπούλα, μην πηγαίνετε για καφεδάκι, ΜΗΝ κάνετε τη ζωή σας μικρή. Δεν είναι κακό να ονειρεύεστε, μπορείτε να ζείτε τη συμβατική παθητική ζωούλα σας όπως οι περισσότεροι εξ ημών αλλά το μυαλό σας να είναι λίγο πιο ελεύθερο, λίγο πιο άνετο, όχι στο μικρό σας κεφαλάκι.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Τη βρήκα στο διαδίκτυο