basement story, υπόγεια ιστορία

Βρήκα πάλι τον εαυτό μου στα υπόγεια, αυτή τη φορά σε μια δουλειά, όπως παλιότερα
σε σχολές και σε σχολεία, σε γυμναστήρια υπόγεια και στο πατρικό μου σπίτι, να ζωγραφίζω
και να ονειρεύομαι. Με μόνο άνοιγμα μια πόρτα που βλέπει στο Αιγαίο, τον ορίζοντα και ένα ακρωτήρι στην άκρη του ματιού και τίποτα άλλο.
Στα υπόγεια, εκεί που οι άλλοι περπατάνε στην επιφάνεια, με την όψη τους περήφανη και τα
μυαλά τους φουσκωμένα εγωισμό, εγώ κάθομαι εδώ και δουλεύω, σμιλεύω τον εαυτό μου και τον περνώ από νερό και από φωτιά. ζηλεύω, γκρινιάζω, φωνάζω
καμιά φορά και οργίζομαι. Μα είναι για λίγο και ξέρω πως, αυτή είναι μια
ζωή γλυκιά και ευαίσθητη, με σκληρή πειθαρχεία και δίχως περιθώρια για παραπέρα συναισθηματισμούς.
Φτάνει το λίγο που επιτρέπεται σε μας να λυπούμαστε έτσι, από το εγώ που ασφυκτιεί εκεί κάτω. Μα δε ναρκώνεται το πνεύμα μας, δεν κοιμάται. Αγρυπνά να γραπώσει υπεροπτικά πνεύματα και ρηχές ψυχές.
Στα υπόγεια της ζωής, δενόμαστε εμείς, οι κάτοικοι τους, οι εργάτες του φωτός, με τα όνειρα. Ελευθερώνουμε έτσι στον πάνω κόσμο ένα δυνατό πνεύμα, αφού το εκπαιδεύουμε χρόνια τώρα, με μια παιδεία ολική και υπέροχη.
Μα κάπου κάπου πιάνω τον εαυτό μου να ξεφεύγει, να γλυστρά πάνω
σε μια ηλιαχτίδα και να κυκλοφορεί μαζί με τους άλλους. Δεν πειράζει, μου έρχεται πίσω κλαμμένος και νηστικός, να τον ταίσω συμπόνια και στοργή, και αγάπη.
Μιλάω σπάνια με τους φίλους μου, που ζούνε στα δικά τους υπόγεια,
και δε μιλάω μόνο μεταφορικά. Μα αγαπιόμαστε και βλέπουμε το ίδιο μικρό κομμάτι ουρανό.
Ποιός θα μείνει μαζί μας σε ένα κόσμο διαφορετικό;

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία απο το διαδίκτυο