Αποστόλου Παύλου Προς Κορινθίους Α' Επιστολή (§13.1 -13.13)

Το μεγαλύτερον χάρισμα είναι η αγάπη:
Εάν μιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έγινα χαλκός που δίνει ήχους ή κύμβαλον που βγάζει κρότους.
Και εάν έχω χάρισμα προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλην την γνώσιν, και εάν έχω όλην την πίστην, ώστε να μεταθέτω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπην, δεν είμαι τίποτε. Και εάν μοιράσω σε ελεημοσύνες όλην μου την περιουσίαν, και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καεί, αλλά δεν έχω αγάπην, καμμίαν ωφέλεια δεν έχω.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένειαν, η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, η αγάπη δεν καυχάται, δεν είναι υπερήφανη, δεν κάνει ασχημίες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακόν, δεν χαίρει δια το κακόν, αλλά συγχαίρει εις την αλήθειαν, όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει για το κάθε τι, υπομένει το κάθε τι. Η αγάπη ποτέ δε θα παύσει να υπάρχει (η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει). Εάν είναι προφητείαι, θα καταργηθούν - εάν είναι γλώσσαι θα παύσουν - εάν είναι γνώσις θα καταργηθεί. Διότι μερικήν γνώσιν έχομεν και μερικήν προφητείαν.
Αλλ' όταν έλθει το τέλειον, τότε το μερικόν θα καταργηθεί.
Όταν ήμουν νήπιον, εμιλούσα σα νήπιον, εσκεπτόμουν σα νήπιον, εσυλλογιζόμουν σα νήπιον. Όταν έγινα άνδρας, κατήργησα τους νηπιακούς τρόπους.
Τώρα βλέπομεν σα σε καθρέπτη αμυδρώς, τότε όμως θα βλέπωμεν πρόσωπον προς πρόσωπον. Τώρα γνωρίζω μερικώς, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώσιν, όπως είναι και η γνώσις του Θεού δι εμέ. Ώστε αυτά τα τρία μένουν: πίστις, ελπίς, αγάπη -
μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη (μείζων δε τούτων η αγάπη).