puerto rico, μια μπαλαντα για τους ταξιδιαρηδες...

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη,

στο φώς του φεγγαριού ανθίζει πάλι,

γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε,

παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη


Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε κι' έλεγε,

στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου,

"τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας,

πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του"


Μα ο κόσμος προχώρα χωρίς να μας ρωτά,

κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες κι'αστυνόμοι,

"αγάπα το κελί σου" του 'παν κι ύστερα,

έξω πιο μόνος, μα γελούσε ακόμη


Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες,

ημερολόγια καίει και πτυχία,

το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό,

για της ζωής του τη σκηνοθεσία


Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa,

στο Αμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι,

γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του,

σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη


Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα

και της καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα,

σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα,

λες κι' έψαχνε το φώς μες στη ξεφτίλα


Κάποια ζεστή βραδιά σ'ένα μπλουζάδικο,

άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του,

τ'αφεντικά στο δρόμο τον πετάξανε,

τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του


Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε,

δεν έλειψε στιγμή απ'το πλευρό του,

ζητώντας με μανία στην αγκάλη του,

τη κόλαση και το παράδεισο του.


Σαλπάρησε μια νύχτα με πανσέληνο

και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει

"αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο

κι'ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"


Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια,

Ερνέστο τον ελέγαμε ή Νίκο

κι ακόμα συγχωρήστε με που ξέχασα,

αν χάθηκε στο Μεντς ή στο Πόρτο Ρίκο


Οσο για μένα είμαι πάντα εδώ, με των ματιών σας τη φωτιά σημαία,

είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε, μ'αρέσει να αρμενίζουμε παρέα