Απ' όσο γνωρίζουμε, το έργο του σύγχρονου Δανού ποιητή H. Nordbrand (Χένρικ Νόρντμπραντ) δεν έχει ως τώρα ούτε αποσπασματικά μεταφρασθεί στα ελληνικά, αν και πρόκειται για υψηλής ποιότητας ποίηση, γραμμένη κυρίως στην Ελλάδα και για την Ελλάδα, για τα νησιά, τη θάλασσα, τη ζωή της, την ψυχή της...
Για άλλη μια φορά, φαίνεται πως δεν πολυνοιαζόμαστε για τον τόπο μας, δεν τον ψάχνουμε, δεν τον αναγνωρίζουμε, δεν τον μαθαίνουμε. Μάλλον χρειάζεται να εξάγουμε τον πολιτισμό μας για να τον εισάγουμε πιο εύκολα, πιο εύπεπτο μετά από το Λονδίνο, την Καλιφόρνια και το Σύδνευ.
Το ρόδο από τη Λέσβο
Από γυναίκα άγνωστη αυτό το ρόδο δέχτηκα
στο δρόμο μου για άγνωστη μικρούλα πόλη.
- Και τώρα που'φτασα σ' αυτή την πόλη,
στις κλίνες της κοιμήθηκα, στον ίσκιο των πλατάνων έπαιξα χαρτιά,
ήπια και μέθυσα στα ταβερνάκια της
και τη γυναίκα είδα πάλι να 'ρχεται να φεύγει να ξανάρχεται.
Πού να τ' αφήσω πια δεν ξέρω!
Οπου κι αν βρέθηκα, πλανιέται τ' άρωμα του στον αέρα
κι όπου δεν βρέθηκα ποτέ μου
τα μαραμένα πέταλα του κείτονται τσαλακωμένα μεσ' στη σκόνη.
Για τη μετάφραση δούλεψαν, με φιλολογική επίβλεψη του Δημ. Μπαρσάκη, οι παρακάτω μαθητές και μαθήτριες της Β' τάξης του Γυμνασίου Μαντουδίου: Θύμιος Πάνου, Ματούλα Πολίτη, Ευγενία Σπαθαριώτη, Γεωργία Τριάντη, Μαρία Τριάντη, Ελένη Τσιλιχράνου, Γιάννης Τσιπτσής και Ελένη Θαλασσινού.
1 comment:
Μα πως γίνεται να μην αγαπήσει κάποιος το χρυσοπράσινο φύλλο του αρχιπελάγους; Πως γίνεται να μην αγαπήσει κάποιος όλα τα νησιά της Ελλάδας; Συγκεκριμένα για την Λέσβο μας, πως γίνεται να μην αγαπήσει κάποιος την Λέσβο που αγάπησε ο Ελύτης, την Λέσβο που αγάπησε ο Θεόφιλος, την Λέσβο που αγάπησε η Σαπφώ, την Λέσβο που αγάπησε ο Θεόφραστος, την Λέσβο που αγάπησε ο Μένανδρος, την Λέσβο που αγάπησαν οι πρόσφυγες, μια Λέσβο γεμάτη πολιτισμό, παραδόσεις, ήθη,έθιμα, χορούς, τραγούδια, πανηγύρια, μα και μια Λέσβο με έντονη θρησκευτική παράδοση. Πως γίνεται ο επισκέπτης να μην συγκινηθεί από τα χρώματα του νησιού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Από τον Μόλυβο μέχρι και το Ακράσι η καρδιά της Λέσβου χτυπά. Όχι για πολύ. Πως γίνεται κάποιος να μην μισήσει το χρυσοπράσινο φύλλο του αρχιπελάγους; Όχι το ίδιο το νησί, τους ανθρώπους του. Πως γίνεται να μην μισήσει κάποιος όλους αυτούς που αφήνουν εν γνώσει τους τον πολιτισμό να χαθεί; Να μην μισήσει όλους αυτούς που καταστρέφουν τις φυσικές ομορφιές για να χτίσουν ακόμα μια ματαιόδοξη βίλα, να μην μισήσει αυτούς που ρίχνουν τους βόθρους τους στις θάλασσες, κάνοντας τις παραλίες τόπους ντροπής. Πως γίνεται να μην μισήσει κάποιος αυτούς που δεν εκτίμησαν τις μεγάλες μορφές που πέρασαν από το νησί, δίνοντάς τους έστω και ένα σημάδι ότι άξιζε ο κόπος τους και η προσφορά τους. Πως γίνεται να μην μισήσει κάποιος όλα εκείνα που έχουν μετατρέψει το πάλαι ποτέ πιο ενεργό νησί του αρχιπελάγους, σε τόπο με λιμνάζοντα νερά, με αυτοδιοίκηση που νοιάζεται μόνο για αυτοπροβολή και ένα καινούργιο πολυτελές αυτοκίνητο. Σε τόπο που κανένα έργο δεν τελείωνει στην μορφή που ξεκίνησε. Πως γίνεται να μην αγανακτήσει η ψυχή του νησιώτη; Ξεχασμένος από την υπόλοιπη Ελλάδα, πολεμάει να σταθεί στα κουρασμένα πόδια του, να βρει τρόπο να επικοινωνήσει με την στερεά Ελλάδα. Και όμως η λύση δεν είναι δυστυχώς αυτή, αλλά το άνοιγμα στην όμορφη και παλιά πατρίδα της Ανατολής. Ακόμα και η γεωγραφική θέση του νησιού προδίδει αυτή την ιδέα. Στο Αϊβαλί μιλάνε ακόμα μυτιληνιά. Σε λίγο πρέπει να έρθει η στιγμή εκείνη όπου θα αλλάξουν ριζικά τα πράγματα. Η γενιά μας είναι γενιά αλλαγών και αν η σκέψη παραμείνει σωστή και ηθικά σταθερή τότε με λίγα βήματα κάθε φορά η ελπίδα μπορεί να φανεί ξανά στον ορίζοντα για ένα πιο ευοίωνο μέλλον. Οι παππούδες μας ήταν αγράμματοι μεν, αλλά σοφοί άνθρωποι. Δεν είχαν άδικο λοιπόν κάθε φορά που σύγκριναν την εποχή τους με την δική μας, μια εποχή με ακραία τεχνολογική ανάπτυξη αλλά καθόλου σοφία. Φίλε μου Χρίστο ίσως ήρθε η ώρα να παίρνουμε σιγά σιγά την κατάσταση στα χέρια μας και με την βοήθεια των μεγαλύτερων να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας. Και πίστεψέ με λίγοι είναι εκείνοι που κάνουν πλέον όνειρα.
Post a Comment