Ξυπνάω και εγώ σήμερα με μια υπέροχη διάθεση να δουλέψω. Κάνω ένα μαύρο καφέ, καραβίσιο για το μακρύ δρόμο μέχρι το γραφείο και ακούω Ravi Shankar στ'αμάξι να χαλαρώσω με εικόνες της μακρινής Ινδίας.
Βέβαια την όλη διάθεση ανατολίτικου διαλογισμού μου τον διαλύει η πρώτη εικόνα που βλέπω στον παραλιακό δρόμο. Στίβες τα σκουπίδια σαν παραγκούπολη του Μεξικού. Αιγαίο και θάλασσα σου λέει μετα το tour guide.
Τα μαύρα μας τα χάλια... μια χώρα παράλυτη και ανήμπορη να σηκώσει το βάρος του δημοσίου. Τώρα, τί ειναι ακριβώς και ποιό δημόσιο απ' όλα δεν ξέρει κανείς: το Δημόσιο Χρέος, τα Ταμεία, τους κυβερνώντες και κυβερνόμενους σε μια σχέση αγάπης-μίσους και διαρκούς υποχρέωσης; Ποιό για;;
Είναι τελικά αυτό που σοφά λέει και ο πατέρας μου, μη δώσεις στον Έλληνα κάτι χαριστικά, το θεωρεί δεδομένο και κεκτημένο από εκεί και έπειτα. Δεν έχει μάθει να δουλεύει για να κερδίσει κάτι και αν του δωρίσουν κάτι επαναπαύεται σε αυτό.
Το τομάρι που το γδέρνει κάθε μέρα και ο ίδιος, αν του αφήσουνε δηλαδή και τίποτα οι αγιογδύτες, προσπαθεί να το πουλήσει ακριβά, χωρίς να προσφέρει ο ίδιος τίποτα για τη χώρα του, για τον τόπο του, για το μέλλον του στο κάτω κάτω της γραφής. Για τα παιδιά του (είναι και η υπογεννητικότητα ένα θέμα, τί να πω; Μας πηδάνε τόσο πολύ που έχουμε ξεχάσει πως τεκνοποιούμε μάλλον)
Μια αηδία με πιάνει όταν βλέπω τη γειτονιά μου να πνίγεται στα σκουπίδια και τη βρωμιά. Όπως αηδία νιώθω καθώς βλέπω και τους νέους να διαδηλώνουν μεν αλλά να μωρέ, στα μύχιά τους να προσεύχονται για μια θέση στο Δημόσιο. Είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν όποιον διόρισε αυτούς ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς τους, είναι αυτοί που σιωπηλά συναινούν στην σταδιακή καταβαράθρωση της Ελλάδας, μένοντας άπραγοι στα γεγονότα. Ο καφές καφές και το ξύσιμο σταθερό.
Γκασμάς trademark.
Quiz: έχετε δει πως απεργούν οι Ιάπωνες;;
No comments:
Post a Comment