Το πευκοδάσος

Το πευκοδάσος

(Μια μικρή ιστορία, που γίνεται μεγάλη με τη σκέψη)

Οι δύο φίλοι, ο Μπιμποντουρουντούμ και ο Παλαλά προχωράνε βαθιά μέσα στο δάσος αμίλητοι. Κάτω από τη σκιά των τεράστιων πεύκων βαδίζουν αργά και το έδαφος δεν αναστενάζει κάτω από τα βήματά τους αλλά χαίρεται. Νιώθει τη βαθύτερη αλήθεια που εκφράζει η κίνησή τους αυτή, ένα απαλό και σταθερό περπάτημα και κινείται μαζί τους ευχαριστημένο.

Ο ένας σκέφτεται τα λόγια του Κάφκα, από τον πρώτο αφορισμό: πως ο αληθινός δρόμος περνάει πάνω από ένα σκοινί, που δεν είναι τεντωμένο ψηλά, αλλά μόλις λίγο πάνω από το έδαφος. Φαίνεται πως ο σκοπός του είναι να προκαλεί σκόνταμμα, παρά να περπατιέται. Και έτσι ο Μπιμποντουρουντούμ, έχοντας τη σκέψη του σταθερή, εστιασμένη στον αληθινό δρόμο, προσεκτικά ακουμπάει το ένα πόδι κάτω, πρώτα με τη φτέρνα και στη συνέχεια ακουμπώντας το υπόλοιπο πέλμα κάτω, και αφού μεταφέρει απαλά το βάρος του σε αυτό, σηκώνει το άλλο πόδι και η διαδικασία επαναλαμβάνεται, το ίδιο προσεκτικά κάθε φορά, σαν να περπατάει στον αληθινό δρόμο και να μη θέλει να σκοντάψει στην πραγματικότητα.

Ο άλλος, κοιτάζει ίσια μπροστά, στην ατέλειωτη συστάδα των δέντρων και στις ευθείες γραμμές των κορμών του πευκοδάσους, ευχαριστημένος με το παιχνίδισμα του φωτός και των σκιών που δημιουργούνται, με τη σκέψη του να κυλά ελεύθερη στη δροσιά των σκιών και τις ηλιαχτίδες του μεσημεριού. Ο Παλαλά είναι κάπως περισσότερο απρόσεκτος στο βηματισμό του. Βιαστικά λυγίζει το γόνατο και το πέλμα αφήνει το έδαφος με μια κάποια καθυστέρηση, αλλά ήρεμα κατεβαίνει πάλι για να το συναντήσει, με τα δάχτυλα να πραγματοποιούν την πρώτη επαφή και το υπόλοιπο πέλμα να ακολουθεί. Πατάει τα πεσμένα φύλλα και τα κλαδάκια και δημιουργεί ρωγμές πολλές φορές από τη σταθερότητα του βηματισμού του.

Πλάι πλάι προσπερνούν ρυάκια και βραχόκηπους και ζώα όλων των ειδών. Όμως κανένας τους δεν γυρίζει να κοιτάξει τίποτα από αυτά. Όλες οι εικόνες και οι οσμές και οι ήχοι αυτοί, βιώνονται μέσα από μια γαλήνη μυστηριακή σχεδόν, εσωτερικά, διυλισμένα από μια αταραξία πνεύματος, παρ' όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα τους, όπως τα τσιμπήματα των εντόμων και η επαφή με τα δέρματα των ζώων και το κάψιμο από τις αχτίδες και τη δροσιά των νερών.

Το βλέμμα τους παραμένει σταθερό και η σκέψη τους προσηλωμένη στο πνευματικό τους θέμα ενώ το τοπίο γύρω τους αλλάζει καθώς φτάνουν στην έξοδο του μονοπατιού του πευκοδάσους αργά το απόγευμα. Χώρισαν τους δρόμους τους μπροστά στο πευκοδάσος με ένα χαμόγελο και ευγνωμοσύνη στην καρδιά τους για την υπέροχη εμπειρία που έζησαν μαζί. Γνωρίζονταν πολλά χρόνια βλέπετε, κάνοντας αυτόν τον ίδιο περίπατο κάθε μεσημέρι, αλλά ποτέ δεν άλλαξαν κουβέντα μεταξύ τους. Και όμως ο ένας ήξερε τα πάντα για τον άλλο, ακόμα και τις πιο μικρές του σκέψεις και ας μην συζήτησαν ποτέ. Ήταν συνδεδεμένοι με βαθιά φιλία και ας μην είχαν τίποτα κοινό πέρα από αυτό τον περίπατο.

Η μοναξιά με τέτοια παρέα προσφέρει ασύγκριτα περισσότερα οφέλη από ότι χρόνια ασκητικής ζωής και εμπειρίες ανώτερες πνευματικά, που είναι πολύ δύσκολο να αποκτηθούν μέσα από άλλες καταστάσεις.